Κυκλοφόρησε το νέο, εξαιρετικό μυθιστόρημα του Μπάμπη Ράλλη «Σχετικά με τη
φύση του φωτός».
Έχει το φως κόκαλα;
Και τι σημασία έχει ή δεν έχει αυτό στη ζωή μας;
Τι συμβαίνει όταν η ζωή ενός άνδρα δένεται άρρηκτα με την εξιδανικευμένη μορφή
μιας γυναίκας;
Επαναλαμβανόμενοι, αδιέξοδοι, κυλιόμενοι τοπικά και χρονικά κύκλοι οδηγούν τον
ήρωα της ιστορίας στη λύτρωση, όχι με τη διαφυγή του από αυτούς – πράξη
ανέφικτη –, αλλά με το αργό ξεδίπλωμα του φαντασιακού του κόσμου στο
αναλλοίωτο, φαινομενικά μεταβλητό έδαφός τους και με την οριακή, πύρρεια νίκη
της συνείδησης πάνω στην άλογη δύναμη του ενστίκτου.
Βιογραφικό
Ο Μπάμπης Ράλλης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1975, όπου εξακολουθεί να ζει και να
εργάζεται. Το «Σχετικά με τη φύση του φωτός» (εκδ. Κέδρος, 2024), είναι το τρίτο
μυθιστόρημά του, μετά το «Άνθος μιας πλανόδιας ελπίδας» (εκδ. Γκοβόστη, 2007)
και το «Η ανησυχητική πλευρά του ουρανού» (αυτοέκδοση σε περιορισμένο αριθμό
αντιτύπων, 2013). Έχει γράψει επίσης θεατρικά έργα, ενώ ποιήματα και διηγήματά
του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορες λογοτεχνικές ιστοσελίδες.
Το λογοτεχνικό ιστολόγιό του: apolloniosofaiax.blogspot.com
Το φωτογραφικό ιστολόγιό του: imerologionfarou.blogspot.com
Συνέντευξη με τον Κύριο Μπάμπη Ράλλη:
- Κύριε Ράλλη, ποιος είναι ο ρόλος της γραφής στη ζωή σας;
Τολμώ να πω, έπειτα από τόσα χρόνια που γράφω, ότι μου είναι απολύτως
απαραίτητη. Κάτι ανάλογο με το φαγητό και το νερό. - Με ποια είδη γραφής ασχολείστε;
Έχω γράψει από ποιήματα μερικών στίχων ή πολύ μικρά διηγήματα, μέχρι
θεατρικά έργα και πολυσέλιδα μυθιστορήματα. - Γράφετε καθημερινά;
Δεν γράφω ακολουθώντας κάποιο πρόγραμμα. Μπορεί να σηκωθώ τη νύχτα
και να γράψω. Ή μπορεί να κρατήσω σημειώσεις στο γραφείο που εργάζομαι.
Όταν, βέβαια, φτάσω στο σημείο να είμαι έτοιμος για να ξεκινήσω ένα νέο
μυθιστόρημα, τότε προσπαθώ καθημερινά να κλέβω χρόνο από παντού για να
το προχωρήσω. - Πόσα και ποια βιβλία έχετε εκδώσει μέχρι σήμερα;
Αυτή τη στιγμή κυκλοφορεί μόνο το «Σχετικά με τη φύση του φωτός», από
τις εκδόσεις Κέδρος. Πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν το «Άνθος μιας πλανόδιας
ελπίδας» (2007). Ακολούθησε το «Η ανησυχητική πλευρά του ουρανού»
(2013) που το πιστεύω πολύ, το ξαναδουλεύω και θα εκδοθεί σε ένα-δύο
χρόνια ανανεωμένο. - Ποιοι συγγραφείς σας επηρέασαν σε κάθε στάδιο της ζωής σας;
Στα παιδικά μου χρόνια ο Ιούλιος Βερν. Στο λύκειο ο Καζαντζάκης. Στα
φοιτητικά μου χρόνια με επηρέασε πολύ ο Νίτσε. Αργότερα με απορρόφησε ο
Ντοστογιέφσκι. Έπειτα ο Κάφκα, ο Μπέκετ, ο Τζόυς, με πιο πρόσφατη
επιρροή τον Καμύ. Σταθερά σε όλα τα χρόνια μου επανέρχομαι στον
Λειβαδίτη, στον Όμηρο, αλλά και στον Επίκουρο. - Το τελευταίο σας μυθιστόρημα, με τίτλο «Σχετικά με τη φύση του φωτός»,
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Δώστε μας μια περίληψη.
Το έργο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο, έχοντας πρωταγωνιστή έναν
μοναχικό μεσήλικα, υπάλληλο γραφείου, ο οποίος στην προσπάθειά του να
καλύψει το κενό ολόκληρων δεκαετιών χαμένου χρόνου και να συμφιλιωθεί
με τον εαυτό του, ζώντας με εμμονή στα περασμένα, αφοσιώνεται στην
καταγραφή ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Τον παρακολουθούμε να μεταβαίνει
σταδιακά από τον ένα κύκλο ελπίδας-απελπισίας στον άλλο, ωριμάζοντας με
τρόπο οδυνηρό. Η τέχνη θα γίνει μια παρήγορη ερωμένη, που θα τον
κρατήσει όρθιο και θα μετατρέψει τον αδιέξοδο δρόμο του σε ουτοπικό
μονοπάτι ελευθερίας. - Ποια η σημασία του τίτλου του μυθιστορήματός σας;
Αντιπαραβάλλω τη διπλή (διττή) φύση του φωτός (σωματίδιο και κύμα) με
την επίσης διπλή φύση του ανθρώπου (ένστικτο και συνείδηση, αντίστοιχα).
Το ένστικτο εκτελεί σταθερά κάποιες λειτουργίες, χωρίς να ξέρει ή να
νοιάζεται αν είναι για το καλό μας ή όχι. Η συνείδηση ακολουθεί τη ροή της
ζωής. Η κίνησή της μοιάζει με κύμα που προσπαθεί να αποφύγει τα βράχια και
να φτάσει στον ανοιχτό ορίζοντα του πελάγου.
- Τι θα μείνει στον αναγνώστη του βιβλίου σας όταν το ολοκληρώσει;
Το μυθιστόρημα δεν οδηγεί τους αναγνώστες σε ένα, μοναδικό, συμπέρασμα.
Καθένας μπορεί να κρατήσει αυτό που θα τον αγγίξει περισσότερο. Μια
εικόνα, ένα ερώτημα, ή να δημιουργήσει μια δική του εκδοχή εξέλιξης της
ιστορίας που θα επεκτείνεται πέρα από το φυσικό τέλος του μυθιστορήματος. - Ποιο στοιχείο από τον Πειραιά νιώθετε πως σας διαμόρφωσε και πώς το
μεταφέρετε σήμερα στη δουλειά ή στη ζωή σας;
Σίγουρα με έχει διαμορφώσει η θάλασσα. Καθώς, τόσο το πατρικό μου σπίτι,
όσο και αυτό που μένω τώρα, «βλέπουν» θάλασσα, είναι πολύ λίγες οι μέρες
της ζωής μου που δεν την αντίκρισα, σε όλα τα χρώματά της και σε όλες τις
εκφάνσεις της (από γαλήνια μέχρι φουρτουνιασμένη). Η συνεχής επαφή μαζί
της με έκανε να ασφυκτιώ σε δεσμευτικές καταστάσεις και να αναζητώ την
αίσθηση ελευθερίας που μας προσφέρει. Αυτό είναι τελικά και η έγνοια όλων
των ηρώων των μυθιστορημάτων μου. - Υπάρχει κάποια αξία, συνήθεια ή «άρωμα» του Πειραιά που κουβαλάτε πάντα
μαζί σας, ακόμη κι όταν βρίσκεστε χιλιόμετρα μακριά;
Όταν περπατάει κανείς στον Πειραιά τον κυριεύει το αίσθημα της βαριάς
ιστορίας του. Μεγάλωσα βλέποντας καθημερινά το στενό που έγινε η
ναυμαχία της Σαλαμίνας. Περπατώ στο λιμάνι που υποδέχτηκε τους
ξεριζωμένους Μικρασιάτες και φιλοξένησε πολλούς από αυτούς και που στις
μέρες μας υποδέχεται άλλους μετανάστες, δημιουργώντας ένα σύνθετο κράμα
πολιτισμών. Στο ίδιο αυτό λιμάνι γράφτηκαν άπειρες σκηνές αποχαιρετισμού,
όταν οι ντόπιοι έφευγαν αναζητώντας εργασία σε τόπους μακρινούς,
αφήνοντας πίσω συγγενείς και φίλους. Περπατώ στους δρόμους με τα
«κόκκινα φανάρια», σε αυτούς που οι ρεμπέτες δημιούργησαν μια βιωματική
μουσική με μοναδικά χαρακτηριστικά, αντίστοιχης μεγαλοσύνης με το τάνγκο
και το φάδο. Αντικρίζω τα νεοκλασικά της πόλης που μου θυμίζουν εποχές
ανάπτυξης αλλά και παρακμής. Όλο αυτό το αίσθημα βαριάς ιστορίας,
φορτισμένης λες απ’ τα πολλά αγκαλιάσματα υποδοχής και τους χαιρετισμούς
αποχωρισμού, που δεν τη διαβάζεις αλλά την αντικρύζεις, τη μυρίζεις, γίνεσαι
μέρος της, το κουβαλώ πάντοτε μέσα μου. - Δώστε μας ένα μικρό απόσπασμα του μυθιστορήματος.
…Μέχρι που ήρθε η πρώτη, ύστερα η δεύτερη, ύστερα η τρίτη, η τέταρτη,
στη συντριπτική πλειοψηφία τους κορίτσια του ερωτικού μεροκάματου, αυτές
μου άρεσαν, αυτές ένιωθα να με νιώθουν, στερημένες τον έρωτα εξαιτίας της
υπερβολικής τους έκθεσης στον έρωτα, όπως κι εγώ τον είχα στερηθεί
εξαιτίας του έρωτά μου για σένα. Και κάποτε τις μέτρησα, σημειώνοντας στο
τετράδιό μου τον αύξοντα αριθμό τους, εκατό, ένα νούμερο, και δίπλα το
ψεύτικο ονοματάκι τους, το καλλιτεχνικό τους, Αουρέλια, Μπιάνκα, Μόνικα,
Ίνα, Ναταλί, Αλέξια, Βίκυ, Μαριάντζελα… Εκατό, ένα νούμερο, συνεχίζοντας
απλά την αρίθμηση. Εκατόν μία, Εκατόν δύο, Εκατόν τρεις… Εκατόν δέκα…
Εκατόν είκοσι… Εκατόν τριάντα… Εκατόν καμία… Καμία…
